Het ogenblik waarop de mens de aarde gaat verlaten om te vertrekken naar de andere wereld, is van kapitaal belang. Daarom heeft de Kerk, die zich niet altijd toelegt op het wijzer maken van de mensen wanneer zij tijdens hun leven zondigen en misdaden begaan, de laatste sacramenten ingesteld, het Heilig Oliesel, om de christen voor te bereiden op de grote reis die hij gaat ondernemen. De priester probeert hem terug te brengen tot de essentiële vragen: hij legt uit dat het tijd is terug te blikken op zijn leven, om in het diepst van zichzelf zijn geloof in de Schepper weer te vinden en Hem vergiffenis te vragen voor zijn zonden.
Heeft hij gelijk? Ja, want op deze wijze volgt de priester een buitengewoon oude traditie, zelfs indien hij de juiste reden van deze praktijk niet kent. Zij die hun fysieke lichaam verlaten, zonder zich ooit voorbereid te hebben of zonder ooit geloofd te hebben in het bestaan van God en van andere werelden, lijden daarna veel en dwalen in de duistere gebieden van het hiernamaals. Daarom is het heel erg dat men de mensen vasthoudt in die dwaling dat er niets bestaat na de dood. Onder het voorwendsel dat men de mensen bevrijd heeft van een absurd geloof, bereidt men hen vaak beproevingen voor, die nog verschrikkelijker zijn dan degene die zij al op aarde hebben doorstaan.