De mens wordt gedefinieerd volgens zijn verlangens, zijn ambities en zijn ideaal. Alle mensen hebben hetzelfde uiterlijk, maar al naargelang hun ambities, staan zij dichter bij de steen, de plant, het dier, de mens of de godheid. Van sommigen is het innerlijk leven volledig versteend, anderen laten zich leven als planten, nog anderen zijn de slaaf van hun instincten zoals de dieren; sommigen hebben de hogere graad van het denken, de waarachtige verworvenheid van de mens, bereikt en zij besteden hun tijd aan studie, navorsing, artistieke schepping. En sommigen, zeer klein in aantal, die al hun krachten en activiteiten ten dienste stellen van de Hemel om zijn plannen uit te voeren, begeven zich op de weg van de vergoddelijking.
Aangezien men overal in het universum dezelfde structuur weervindt, bestaat er een subtiele overeenstemming tussen de gedachten, de gevoelens, de activiteiten van de mens en het geheel van de schepping.

De Schepper heeft zijn schepselen vrij gelaten en het is aan hen om te begrijpen welke richting zij moeten uitgaan om zich werkelijk te ontplooien. Zeg je: ‘Maar waarom? Zou het niet beter zijn dat de Hemel af en toe zijn wil oplegt aan de mensen?’ Nee, zij moeten begrijpen waar hun belang ligt, beseffen waarom het verkieslijk is een bepaalde richting te nemen of een bepaalde keuze te maken en geen andere. Het is nodig dat zij zich daar werkelijk van bewust zijn. Het zou geen waarachtig voordeel betekenen voor de mens dat hij ondanks zichzelf, op de weg van het goede en het licht gedreven wordt.
Bijgevolg laten de Schepper en de hemelse geesten de mens vrij, hij moet zelf begrijpen en voelen wat de beste weg is voor hem.

Zolang hij zich tevreden stelt met het beeld dat hij op dit ogenblik van zichzelf heeft, wordt de mens vastgehouden in de lagere graden van de evolutie, want dat middelmatig en alledaags beeld van zichzelf beïnvloedt en beperkt hem. Het is nodig dat hij probeert om een mooier, edeler, lichtender beeld van zichzelf te vormen: dat beeld zal ook op hem inwerken; het zal andere vibraties teweegbrengen, andere impulsen geven. Hij krijgt zin om te gelijken op dat beeld, en zo zal hij vooruitgaan. Anders zal hij ter plaatse blijven trappelen en nooit zijn eigen realiteit kennen.
Zeg je: ‘Maar welke realiteit? Wie ik nu ben, dat is de realiteit!’ Nee, die realiteit is nog niet reëel. De echte realiteit is je hogere zelf, dat is de enige realiteit. Al het overige, dat jij beschouwt als een realiteit, is een illusie, een leugen. Daarom moet de leerling op zoek gaan naar zijn hogere zelf, zijn goddelijk wezen, de enige werkelijkheid.

Word je meer en meer bewust van de waarde van de momenten waarop je in de stilte, in de bezinning, een licht, een genade van de Hemel ontvangt. Veel leed vindt juist zijn oorsprong in het ontbreken van dat bewustzijn. Je ontvangt zegeningen, maar dat blijft niet duren, je verliest ze al vlug, heel eenvoudig omdat je de waarde van hetgeen je gekregen hebt niet kent. Je beeldt je in dat de Hemel altijd klaarstaat om zegeningen uit te storten, en jij wilt wel enkele minuutjes stilstaan om ze te ontvangen, als je tenminste niets interessanters te doen hebt. Neen, zo gaat dat niet.

De Hemel staat niet ter beschikking van lichtzinnige en onachtzame mensen. Op een bepaald ogenblik, in zekere omstandigheden, stort de Hemel zijn zegeningen uit, en als jij niet voldoende bewust bent om die te ontvangen, of als je ze niet kunt bewaren, des te erger voor jou, maar dan grijp je ernaast. Let dus op: de dagen dat je voelt dat je een openbaring of een genade van de Hemel hebt gekregen, probeer die dan zorgvuldig te bewaren.