Niet het plezier maar het werk zal je gelukkig maken. Ja, verwondert het je? Dat bewijst dat je nog niet begrepen hebt wat het echte werk is, anders zou je weten dat daarin het geluk te vinden is.
Het gaat er niet om zichzelf het plezier te ontzeggen, maar het komt er eenvoudig op aan dat je dit niet op de eerste plaats stelt als doel van je bestaan, want het verzwakt en verarmt je. Al wat je immers beleeft aan emoties en gewaarwordingen, verbrandt geleidelijk je reserves. In plaats van het plezier als doel van het leven te nemen, zou men moeten zeggen: ‘Ha, ik moet van mijn leven iets zinvols, nuttigs en groots maken’ en op die manier het plezier vervangen door het werk. Het plezier vervangen door het werk betekent een gewone en egoïstische activiteit vervangen door een verhevener en edelmoediger activiteit, die ons bewustzijn verruimt en in ons nieuwe mogelijkheden wakker maakt.

De waarachtige religie leert dat de mensen dichter bij het licht, de warmte en het leven van de zon moeten komen. Dat wil zeggen op zoek gaan naar de wijsheid, die alle problemen duidelijk maakt en oplost, naar de onbaatzuchtige liefde die mooi maakt, moed geeft en troost, en naar het subtiele en spirituele leven, dat actief, dynamisch en stoutmoedig maakt, om het Koninkrijk van God en Zijn Gerechtigheid op aarde te realiseren. Zo zie je, waarom niemand deze religie kan bestrijden: wie haar probeert te vernietigen, vernietigt zichzelf, omdat hij zichzelf beperkt.
Wanneer dit begrip van een universele religie tot de geesten zal doordringen, zal heel de organisatie van het leven universeel worden: er zullen tussen de mensen geen scheidingen, geen grenzen, geen oorlogen meer bestaan. Het is noodzakelijk dat iedereen de universele religie en broederschap, die de zon ons onderwijst, aanvaardt. Door de zon te leren kennen in haar sublieme uitingen van licht, warmte en leven, zullen de mensen altijd dichter bij de Godheid komen, en zo zal de aarde een paradijselijke tuin worden waar alle mensen als broeders zullen leven.

Om te werken aan de mensheid, heeft een groot Meester een collectief lichaam nodig. Sommige discipelen zijn de ogen, de oren of de mond van dat organisme, de anderen zijn het hart, de maag, de longen, de armen, de benen... Zolang hij dat collectief lichaam niet kan bezielen, blijft de Meester beperkt. De geest van een groot Meester doet dus moeite om te incarneren, niet alleen in zijn eigen fysiek lichaam, maar ook in het collectief lichaam van een spirituele gemeenschap, om deze te ontwikkelen en te verbeteren. Bovendien moet dat collectief lichaam op zijn beurt evenveel inspanningen leveren om de geest van de Meester te helpen incarneren, zodat hij zich in dat lichaam kan openbaren.
In plaats van zich vast te pinnen op het lichaam van Jezus, dat aan het kruis genageld is, moet een christen er dus alleen maar voor zorgen dat hij zich voorbereidt, om een gezuiverd en lichtend deeltje te worden van het collectieve lichaam, waaraan de geest van Christus werkt om het te bezielen. Tweeduizend jaar geleden is Jezus aan het kruis gestorven, dat is een feit waarop men niet kan terugkomen, maar nu is het aan ons om dat lichaam van Christus te versterken, opdat zijn geest op aarde zou voortwerken.

De volmaakte mens, de ideale mens, de mens zoals de kosmische Intelligentie hem heeft geschapen in haar werkplaatsen, lijkt op de zon en alles wat uit hem stroomt, is van dezelfde kwintessens als het licht van de zon, maar dan in etherische toestand.
Hoe meer de mens de volmaaktheid benadert, hoe meer zijn emanaties op het licht beginnen te lijken: zoals het licht verspreiden zij zich door de ruimte en zij die gevoelig zijn, ontvangen ze en genieten ervan. Daarom moet de mens proberen de volmaaktheid van de zon te bereiken, want het is altijd dezelfde kracht, diezelfde zonne-energie, die uit zijn hersenen, zijn ogen, zijn mond, zijn handen en heel zijn lichaam straalt. En zoals het licht is deze energie niet alleen voor de mensen een zegening, maar ook voor de planten, de stenen, voor heel de natuur.