Heel de hedendaagse cultuur leert ons zo vlug mogelijk te verouderen. O! Natuurlijk niet op lichamelijk vlak, want iedere dag worden tal van producten en methoden uitgevonden, om de fysieke vorm te onderhouden, de lijn te verzorgen en de rimpels te laten verdwijnen. Maar innerlijk, psychisch worden jongens en meisjes steeds vlugger oud. Alsof de zin van het leven erin bestaat zich wantrouwig, berekenend, somber en kleurloos op te stellen. En wanneer een volwassene zich uitdrukt met eenvoud, spontaniteit en vertrouwen, is men van oordeel dat hij niet wijs of diepzinnig is.
Wel, je moet weten dat de mens zichzelf vernietigt met deze filosofie die hoe langer hoe meer de goede impulsen van zijn natuur doodt. Om zichzelf te redden, moet hij zijn kinderhart altijd levendig houden en ervoor zorgen dat hij blijft liefhebben, in alles belang stellen, vlug vergeven, zich verheugen op het minste, snel pesterijen, verdriet en mislukkingen vergeten, met een hart dat voortdurend bereid is heel de wereld lief te hebben en te omhelzen, een hart dat zich niet sluit, dat niet afkoelt. Zolang het hart zijn warmte behoudt, kan de mens niet verouderen.
Zie ook ‘Spirituele Meesters – lichtbakens voor alle tijden’, Izvor 207, hst. XII
