In algemene zin kan men stellen dat een vrucht drie elementen bevat: de schil die men weggooit, het vruchtvlees dat men opeet en de pit die men plant. Je zult zeggen dat je dit al weet. Nee, want als je het wist, zou je niet zoveel vergissingen begaan in je leven. Een man (of vrouw) vertelt je iedere dag bijvoorbeeld over zijn liefde voor jou. Je neemt al deze woorden op, je eet ze en verslindt ze zelfs, zonder enige schifting te doen. Enige tijd later zit je tot over je oren in een tragedie. Waarom? Omdat je de les van de vrucht niet hebt begrepen. Ongetwijfeld hadden die man of vrouw zeer goede en mooie elementen in hun liefde, in hun woorden gelegd en die kun je eten, maar je had moeten beseffen dat die woorden, afkomstig van een mens, onvermijdelijk menselijke, ja veel te menselijke elementen bevatten die je terzijde had moeten laten. Ja zeker, de liefde is een zeer complex vraagstuk.
In de liefde die men je aanbiedt, zitten altijd enkele elementen die je moet weggooien en andere die je kunt behouden, en uiteindelijk is er één element dat je kunt planten in je ziel. Daarom moet je zeggen tegen je geliefde: ‘Wacht even, voor ik je een antwoord geef, wil ik eerst de pit planten, de vrucht is heerlijk, maar ik wil de boom kennen die uit de vrucht zal komen.’ Wanneer je de juiste aard van die liefde zult kennen, kun je je uitspreken zonder risico voor de toekomst.
Zie ook ‘Waarheid, de vrucht van wijsheid en liefde’, Izvor 234, hst. V
