Er bestaan twee manieren om mensen te helpen: hun kleren, voedsel, geneesmiddelen en een verblijf geven, ofwel hen onderwijzen, zodat zij zich in de toekomst helemaal alleen kunnen behelpen. De eerste methode gaat snel en is soms zelfs spectaculair, omdat iemands materiële situatie in enkele minuten volledig gewijzigd kan worden. Maar deze hulp is slechts tijdelijk, want de kasten met voedsel raken leeg, de kleren raken versleten, enz. en men moet opnieuw beginnen. De mensen verlichten is nuttiger; alleen duurt het natuurlijk veel langer en is het veel moeilijker.

Om mensen op een echt doeltreffende manier te helpen, moet men de natuur als model nemen. Gedurende negen maanden draagt de moeder het kind in haar schoot en leert zij het hoe het moet eten, drinken en ademen, en daarna zegt zij: ‘Vooruit nu, zo is het genoeg, kom eruit!’ Eerst huilt het kind een beetje, dan beslist het zichzelf te redden en weldra slaagt het erin. Zo moet men ook mensen opvoeden. Zou het niet verkieslijk zijn, veeleer dan huizen voor hen te bouwen en voedsel naar hen te brengen, hun te leren nooit meer oorlog te voeren?

Zie ook ‘De opvoeding begint voor de geboorte’, Izvor 203, hst. VII en VIII