De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat zij zich niet kunnen ontplooien, als zij niet kunnen doen wat hun hartje begeert. En daarvoor zijn zij bereid alle regels, alle ‘taboes’ te doorbreken. Zij willen immers vrij zijn. En waaruit bestaat die vrijheid? Dwaasheden begaan, tot en met zichzelf vernietigen. Want als men zich bevrijdt van het licht, de wijsheid en de redelijkheid, is het onvermijdelijk dat men lijdt. Op den duur wordt men zelfs lichamelijk ziek, want ziekte is niets anders dan de uitdrukking op fysiek vlak van wanorde die men op psychisch vlak heeft toegelaten.                         

De vooroordelen en regels van een bekrompen moraal willen afschaffen, om uiteindelijk zichzelf te kunnen zijn, is niet slecht, integendeel. Maar men moet weten dat er boven de wetten van de menselijke moraal, eeuwige wetten bestaan die uitgevaardigd werden door de kosmische Intelligentie. Als men die wetten overtreedt, betaalt men tegen wil en dank met verdriet, leed en ziekte.

Zie ook ‘de zaden van het geluk’, Izvor 231, hst. II