Het leven en de dood: op deze twee woorden berust heel de schepping. Het leven kan niet begrepen worden zonder de dood, en de dood niet zonder het leven, zij gaan samen en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zodra het leven verschijnt, wordt het al onmiddellijk bedreigd door de dood. Maar de dood zelf heeft nooit het laatste woord: zodra zij haar werk heeft volbracht, krijgt het leven weer de overhand, maar in een andere vorm.

Afzonderlijk genomen hebben de woorden leven en dood geen waarachtige betekenis. Het leven geeft zin aan de dood en de dood geeft zin aan het leven. Daarom zullen wij het leven pas echt begrijpen, als wij op een dag door de deuren van de dood gaan, die ons toegang zullen verlenen tot een vorm van nieuw leven.

Zie ook ‘De vrijheid, overwinning van de geest’, Izvor 211, hst. IV